Dentro da categoría de especies mariñas, existe unha subcategoría que engloba a todos aqueles animais animales que habitan nas zonas máis profundas do océano: a coñecida como fauna abisal. Estas especies adaptáronse ás condicións máis extremas que a natureza pode ofrecer. E iso provocou que desenvolveran unha apariencia e uns rasgos que só se poden calificar de “monstruosos”.
Entre as características máis comúns entre os peixes abisais podemos encontrar:
Ollos na escuridade
A partir de los 200 metros de profundidad, no llega ni un solo rayo de luz solar. Estos animales nacen, comen, se reproducen y mueren en la más absoluta oscuridad. Lo que ha provocado que la evolución haya hecho mella en sus ojos. Por un lado están aquellas especies que son casi ciegas y que suelen tener unos ojos muy pequeños y muy poco desarrollados. Sin embargo, y aunque no tengan una buena visión, estas especies sobreviven gracias a sus otros sentidos, como el olfato o el tacto.
Por otro lado están aquellos animales a los que les ha ocurrido exactamente lo contrario, y han desarrollado unos globos oculares de gran tamaño e increíblemente sensibles, con los que son capaces de captar los leves destellos de la luminiscencia de otros animales de las profundidades.
Corpo blando
La presión atmosférica va aumentando exponencialmente a medida que aumenta la profundidad. Por ese motivo, los cuerpos de estos peces deben estar preparados para soportar presiones que rondan las 600 atmósferas terrestres (aunque pueden llegar a ser mucho más grandes). Para conseguirlo, sus cuerpos están llenos de agua. Lo que hace que se equipare la presión de dentro y de fuera del cuerpo. Esta circunstancia hace que tengan una textura muy gelatinosa y que cuando son sacados a la superficie, pierdan toda su consistencia y den la sensación de “derretirse”
Mandíbulas terroríficas
A esta profundidad, el alimento es muy escaso. Ni siquiera existen organismos vegetales autóctonos. Lo único que pueden echarse estos animales a la boca son los desechos que caen desde la superficie y a otros peces. Esa es la razón por la que han desarrollado unas mandíbulas absolutamente terroríficas, con unas bocas desproporcionadamente grandes respecto al resto de su cuerpo y con unos dientes enormes y filosos. En su defecto, todos ellos han desarrollado unas avanzadísimas técnicas de ataque, defensa y camuflaje
Fauna abisal
Solo conocemos a una pequeña parte de las especies que habitan el fondo marino. Y las últimas investigaciones sugieren que, contrariamente a lo que se solía pensar, la diversidad de los fondos marinos es hasta tres veces superior que la de la columna de agua. A continuación, podrás encontrar algunas de las especies conocidas más interesantes, temibles y monstruosas que habitan en las profundidades del océano:
1. Pez pelícano
Son muy pocos los seres humanos que han sido capaces de estar en presencia de un Eurypharynx pelecanoides. Y es que, este pez abisal con forma de anguila vive entre los 500 y los 7.600 metros de profundidad. Mide aproximadamente un metro de largo y tiene una boca absolutamente desproporcionada respecto al resto de su cuerpo. Tanto es así que el pez pelícano es capaz de engullir a un animal más grande que él mismo. Como suele ocurrir con las criaturas del fondo marino, posee un órgano luminiscente en la cola que le sirve para atraer a sus presas.
2. El demonio del mar
El Caulophryne jordani es el perfecto ejemplo de lo lenta, y a la vez de lo terrorífica, que es la vida de las profundidades marinas. Se mantiene entre los 700 y los 3.000 metros de profundidad durante toda su vida. No se mueve mucho, y si lo hace, lo hace muy lentamente... de ahí su aspecto poco aerodinámico. Su truco para alimentarse son los filamentos que recorren todo su cuerpo. Son tremendamente sensibles y pueden detectar la más mínima vibración a su alrededor. De esta forma, cualquier animal que se acerque más de la cuenta, no tendrá tiempo para contarlo; porque el demonio lo engullirá con su enorme boca al instante.
3. El calamar colosal
El Mesonychoteuthis hamiltoni es un tipo de calamar que puede llegar a medir hasta 15 metros y pesa casi unos 750 kilos. Lo que lo convierte en el invertebrado más grande de la naturaleza. No se sabe mucho de él. Lo que sí se sabe es que son carnívoros y -posiblemente- caníbales, porque se sospecha que se comen a otros calamares. Suele habitar a unos 2.200 metros de profundidad y rara vez sube a la superficie. De hecho, solo se han encontrado 6 ejemplares de esta especie a lo largo de la historia.
4. Peixe gota:
O Psychrolutes marcidus é -literalmente- o bicho máis feo do mundo, un premio outorgado pola ‘Ugly Animal Preservation Society’. Habita a 4.000 metros de profundidade, polo que o seu corpo debe estar preparado para soportar unha presión enorme... de aí o seu aspecto xelatinoso e sen musculatura. Ademais de ter uns ósos tremendamente endebles e un tamaño bastante escaso (uns 30 centímetros), tampouco ten dentes. Sen embargo sí que é capaz de alimentarse, ca que principalmente inxire calquera materia comestible que flote no seu camino.
5. Tiburón de seis branquias
As seis branquias do Hexanchus griseus dan fe de que se trata dun escualo moi primitivo, xa que as especies de tiburón máis “modernas” posúen unicamente cinco. Estes tiburóns recorren o fondo marino de día, a profundidades de ata 2.500 metros, e pola noite soben á superficie para alimentarse. Poden acadar lonxitudes de entre 5 e 6 metros cunha dieta baseada noutros tiburóns, raias, calamares, cangrexos e, de vez en cando, focas. O exemplar máis grande que se capturou ata o momento pesaba 1.000 kilos e atopouse en Alicante.
6. O “Diaño Negro”
Se nos imaxinamos un animal terrorífico das profundidades mariñas, posiblemente a primeira imaxe que nos virá á cabeza será a do Melanocetus johnsoni, máis coñecido coma “o diaño negro”. O máis chamativo deste animal, que acostuma habitar profundidades duns 4.000 metros, é que ten un órgano bioluminoso no extremo dunha apéndice sobre a cabeza que empregan para atraer ás presas ás súas temibles fauces.
Aínda que o que máis chamoiu a atención dos científicos que empezaron a estudiar a esta especie é a enorme disparidade nos tamaños de machos e femias: mentres que as femias teñen un tamaño duns 18 centímetros, os machos miden algo menos de 3 centímetros. De feito, os primeiros investigadores que os estudiaron crían que os machos eran -en realidade- uns parásitos.
7. Peixe víbora
Este peixe abisal, cuxo nome científico é Chauliodus sloani, habita en profundidades de ata 4.400 metros e acada un tamaño de 25 centímetros. O máis chamativo deste peixe é que ten uns dentes que -literalmente- non lle caben na boca. De feito, esta é a súa principal ventaxa e, á vez, a súa principal desventaxa. Por un lado, se consegue hincarlle o dente a calquera peixe, este non será capaz de escapar das súas fauces. Pero, por este mesmo motivo, se ensarta a un animal demasiado grande no poderá zafarse del.
8. O cangrexo xigante xaponés
Macrocheira kaempferi está considerado o artrópodo máis grande da Terra.
O cangrexo xigante xaponés busca o seu alimento no fondo mariño, a
profundidades de ata 3000 metros. Estes xigantes de longas patas e orixinarios das aguas profundas de Xapón poden chegar a medir ata 3,7 metros de diámetro coas patas estendidas.
9. O tiburón anguia
24. Quenlla volante
Coñecido tamén como quenlla anguía ou clámide, a quenlla volante é unha as especies máis antigas, xa que aínda conserva algunhas das súas características primitivas. A súa cor é marrón escuro, pode alcanzar unha lonxitude de ata 4 metros e conta con aletas dorsais, pélvicas e anais.
O seu nome vén dos volantes que rodean aos seus hendiduras branquiales e adóitanse alimentar de cefalópodos, outras quenllas e algúns peixes.
Ademais, a súa estratexia de caza é similar ás das serpes, xa que dobran o seu corpo e abalánzanse sobre a súa vítima. O seu hábitat é moi irregular nos océanos Atlántico e Pacífico.
Este sen dúbida é un dos animais mariños máis estraños. De feito, o que poucos saben é que o seu aspecto gelatinoso débese a que este tipo de peixe vive a uns 1.000 metros nas profundidades do océano, onde a presión é moito maior, por iso é polo que o seu corpo teña unha densidade menor que lle permita flotar no fondo mariño case sen gastar enerxía nos seus movementos.
Por outra banda, o Blobfish ou peixe mancha, como tamén é alcumado este simpático animal, vive en zonas de Nova Zelandia e Australia, aínda que practicamente é un descoñecido debido á inaccesibilidade do seu hábitat.
Este precioso peixe de pequenas manchas é o Arothron meleagris, pertencente á familia Tetraodontidae na orde dos Tetraodontiformes.
A súa cabeza é de forma roma con fuciño curto e ten uns dentes bastante grandes para o seu tamaño. Pode chegar aos 65 centímetros, dispón de aletas dorsais e anais, así como dunha aleta caudal longa e redondeada.
Outra curiosidade, é que cando este animal atópase en perigo, é capaz de absorber auga inchando o seu corpo ata converterse nunha gran esfera para así impor máis aos seus depredadores.
A súa distribución abarca desde o África Oriental ata a illa de Pascua, concretamente en climas tropicais por áreas con arrecifes de coral.
Este peludo cangrexo, cientificamente coñecido por Kiwa Hirsuta, é un crustáceo que se descubriu relativamente hai pouco, no ano 2005 nunhas fontes hidrotermales a 2.300 metros nas profundidades do océano da illa de Pascua.
O seu tamaño oscila os 15 centímetros de longo, é cego, ten unha tonalidade esbrancuxada e atópase cuberto por uns filamentos sedosos que están cubertos de bacterias.
Aínda que aínda non se coñece moi ben a función destas bacterias, crese que serven para evitar que o cangrexo se intoxique coas sustancias venenosas dos minerais que o rodean.
28. Dragóns de mar
O dragón de mar foliáceo é unha especie pertencente á familia Syngnathidae e o seu aspecto é un dos máis elegantes dos océanos.
A súa distribución alberga as costas este e sur de Australia e atópanse en perigo de extinción. Do mesmo xeito que moitos outros animais, tentan mimetizarse coa contorna e por iso o seu corpo parece estar formado por algas mariñas.
O seu parecido ao mítico elefante voador fixo que o Grimpoteuthis, pertencente ao xénero dos moluscos cefalópodos da orde dos octópodos, sexa máis popular polo nome de polbo Dumbo.
Este animal posúe unhas aletas na súa cabeza que ao impulsarse ao nadar, parece que está a voar do mesmo xeito que elefante de Walt Disney.
O seu tamaño pode chegar aos 20 centímetros e vive en zonas de entre 3.000 e 5.000 metros de profundidade nas profundidades do océano de zonas como Filipinas, Nova Zelandia, Australia e Papúa.
Este animal vive a unhas profundidades superiores aos 600 metros e o seu tamaño oscila ao redor duns 15 centímetros.
O Argyropelecus gigas ten unhas interesantes características que o axudaron a adaptarse ao fondo mariño, e é que é capaz de facerse practicamente invisible.
A súa cor escura permítelle mimetizarse á perfección e o seu órgano fósforo que emite luz, recrea uns reflexos similares aos que ven se se mira á superficie da auga cando se está mergullado.
Desta forma, o peixe machada aproveita esta gran vantaxe para que as súas presas non lle vexan e queda asexando mirando cara arriba ata que detecta mediante o contraste da luz unha presa á que devorar.
Quenlla anguía
A quenlla anguía (Chlamydoselachus anguineus) é considerado un «fósil vivente», pois é unha das especies máis antigas da terra, que apenas presentou cambios durante a súa evolución desde a prehistoria.
Destaca por ser un animal alargado e grande, cunha media de 2 metros de lonxitude, aínda que existen exemplares que alcanzan os 4 metros. A súa mandíbula, con 25 fileiras con 300 dentes, é especialmente forte, o que lle permite comer presas de gran tamaño. Por último, teñen 6 aberturas branquiales, nada coa boca aberta e a súa alimentación céntrase en peixes, luras e quenllas.
O peixe víbora do Pacífico (Chauliodus danae) ten uns dentes irregulares e extremadamente afiados, dun tamaño tan esaxerado que apenas pode pechar a boca. Este peixe das profundidades mariñas ten unha lonxitude máxima de 25 centímetros. Percorre profundidades de ata 4.400 metros e atrae ás súas presas cos fotóforos bioluminiscentes do seu ventre.
Caulofrino con aletas de abanico
(Caulophryne jordanin), un peixe que mide entre 5 e 40 centímetros e ten unha boca xigante con dentes afiados e aterradores. Este ser de aspecto de globo está provisto de órganos sensibles en forma de espiñas que lle serven para detectar os movementos das presas. Asimismo, a súa antena sérvelle para atraer e pescar ás súas presas. O peixe atópase principalmente na zona batial a profundidades que oscilan entre os 100 e os 1.510 metros.
O seguinte animal do noso lista de animales das profundidades mariñas é o Anoplogaster, o único xénero de peixes da familia Anoplogastridae. Adoitan medir entre 10 e 18 centímetros de lonxitude e mostran uns dentes desproporcionados en comparación co resto do corpo. O anoplogaster non ten a capacidade da bioluminiscencia, senón que a súa forma de cazar consiste en quedar quieto sobre o fondo mariño ata que unha presa aproxímese e detéctea polos seus sentidos.
Peixe dragón
O peixe dragón (Stomias boa) ten un corpo aplanado e longo, de entre 30 e 40 centímetros de lonxitude. A súa boca, de grandes dimensións, conta con dentes longos e afiados, tanto é así que algúns exemplares non son capaces de pechar as súas bocas completamente. Atópase a unha profundidade de ata un 1000 m. Aliméntase de peces e crustáceos.
O diaño negro (Melanocetus johnsonii) é un rape abisal de 20 centímetros que se alimenta principalmente de crustáceos. Habita as profundidades mariñas de entre 1.000 e 3.6000 metros, chegando a alcanzar incluso os 4.000. Posúe unha aparencia que algúns consideran temible, ademais dun aspecto gelatinoso. Ten unha especie de antena (espiña modificada da súa aleta dorsal) sobre a súa cabeza que brota do seu rostro en forma de cana, repleta de bacterias que se acenden e que se ilumina como reclamo para atraer peces que confunden este órgano con vermes ou outro organismo, sendo capturados cos seus grandes dentes para evitar que a presa se escape.
Este diminuto cefalópodo (Vampyroteuthis infernalis), perfectamente cómodo a profundidades de 3.000 metros, vaga pola escuridade cuns ollos que, en proporción co resto do seu corpo, son os máis grandes de calquera animal do planeta. Esta especie recibe o seu nome polos seus escuros brazos, que conteñen membranas e que a lura vaimpiro utiliza a modo de capa para envolverse.
Baixo o termo de «polbo Dumbo» se designan aos animais das profundidades mariñas que pertencen ao xénero Grimpoteuthis, dentro da orde dos octópodos. O nome está inspirado nunha das características físicas destes animais, que posúen dúas aletas sobre a súa cabeza, do mesmo xeito que o coñecido elefante de Disney. Con todo, neste caso, as aletas axudan ao polbo Dumbo a propulsarse e nadar.
A quenlla trasgo (Mitsukurina owstoni) é outro dos animais das profundidades mariñas que máis adoitan sorprender. Esta especie pode chegar a medir entre dous e tres metros, con todo, destaca pola súa mandíbula, repleta de dentes moi afiados, así como a prolongación que sobresae da súa cara.
No hay comentarios:
Publicar un comentario